کتاب معماری در خودماندگان پاسخی به نیاز بیماران آسپرگر نوشته ی هانیه احسانی فر توسط انتشارات علم و دانش به چاپ رسیده است.
بخشی از کتاب
کودکان اوتیستیک به دلیل مشکلات ادغام حسی و نیز نحوه منحصر به فرد پردازش اطلاعات در مغز، بیشتر از هر قشر دیگری از کودکان در معرض آسیب محیط هستند.
این در حالی است که طراحی هوشمندانه فضای زندگی و آموزشی آنها می‌تواند تأثیر چشمگیری در آرامش، عملکرد و تمرکزشان داشته باشد..
حقیقت این است که این کودکان آموزش پذیراند و این امر تا حد زیادی به تلاش درمانگر و خانواده وابسته است. به‌گونه‌ای که برای درک کودک، لازم است تا کمی از واقعیت‌های تجربی خود فاصله گرفته و دنیا از دید کودکان مبتلا به این اختلال دیده شود .
آنچه اکنون مسلم است این افراد در جامعه وجود دارند و در کنار ما زندگی کرده و تعدادشان رو به افزایش است. دیگر نمی‌توان بیش از این نسبت به آنها بی‌تفاوت بود. آنها نیاز دارند مانند هر کودک دیگری آموزش ببینند تا برای یک زندگی مستقل در جامعه آماده شوند. این حق مسلم آن‌هاست که جایگاهی در میان سایر افراد داشته و بتوانند توانایی‌های بالقوه‌شان را شناسایی کرده و به کار ببندند تا آنها را پله‌پله برای ورود به جامعه آماده گرداند.
اما این فضای آموزش چگونه فضایی است؟ فضایی که یک کودک اوتیستیک در آن آموزش می‌بیند باید چه تفاوتی با دیگر فضاها داشته باشد؟ و چه امکاناتی را باید برای این کودکان فراهم کند؟ آیا معماری فضا قادر است امر آموزش را تسهیل کرده و شرایط ایده‌آلی را برای این کودک فراهم آورد؟
کتاب حاضر سعی دارد تا کلیه آیتمهای محیطی این قشر را بررسی نموده و سپس ضوابط و استانداردهای مورد نیاز را جهت ایجاد فضا با کیفیتی مطلوب ارائه دهد .
